Montaż instalacji

Wyróżniamy dwa podstawowe sposoby podłączania zraszaczy do rur zasilających:

• bezpośrednio na rurze (sztywne, niezalecane)
• za pomocą odcinka giętkiego przewodu (elastyczne, zalecane)

Mocowanie zraszaczy bezpośrednio na rurze jest tanie i łatwe w montażu, lecz niezalecane ze względu na podatność na uszkodzenia przy obciążeniu zraszacza. Drugi sposób połączenia można uzyskać za pomocą odcinka giętkiego przewodu o małej średnicy. Sposób ten jest bezpieczniejszy i redukuje ryzyko związane z uszkodzeniem mechanicznym urządzeń. 

Połączenie elastyczne można zrealizować na trzy sposoby:

• Obejma siodłowa - przed założeniem obejmy należy sprawdzić czy posiada ona uszczelkę na właściwym miejscu. Następnie należy zamocować obejmę ustawiając wyjście w odpowiedniej pozycji (w bok) oraz dokręcić śruby mocujące, aby uniemożliwić przesuw obejmy na rurze. Otwór w rurze należy wywiercić wiertarką uważając, aby nie przewiercić przeciwległej ścianki rury. Do obejmy następnie wkręcić złączkę PE x GZ i prowadzić rurociąg boczny o długości min. 20 cm. Rurociąg boczny należy zakończyć kolankiem PE x GZ pod zraszaczem licując górną krawędź głowicy na równo z poziomem gruntu.
• Trójnik. W przypadku użycia trójnika należy uciąć rurociąg sekcyjny i nałożyć go w środek. Zalecamy dołączenie kilkudziesięcio-centymetrowego odcinka rury bocznej zakończonej kolankiem gwintowanym do podłączenia zraszacza, aby nadać połączeniu giętkości i elastyczności. Rozgałęzienie wykonane za pomocą trójnika może być jednakowej średnicy jak rura sekcyjna lub mniejszej średnicy (odpowiednio dostosowanej do wydajności pojedynczego zraszacza).
• Przewód FLEX. Istnieje możliwość podłączenia zraszacza za pomocą elastycznego przewodu typu FLEX. Przedód FLEX łączy się zarówno ze zraszaczem, jak i z elementem podłączeniowym, za pomocą kolanka gwintowanego dedykowanego do danego przewodu. Kolanko należy umieścić w uprzednio nałożonej obejmie siodłowej bądź w trójniku PE x GW.

Sposób połączenia mikrozraszaczy jest bardzo szybki i prosty. Do podłączenia wykorzystuje się wężyk PVC 4x7. W dyszę mikrozraszacza należy wkręcić bagnet typu F, do którego na wcisk należy dołączyć wężyk. Drugi koniec wężyka przyłączyć do rurociągu za pomocą kompletu bagnetów F i M w uprzednio wykonanym otworze o średnicy ok. 3,5-4 mm. Otwór można wykonać za pomocą wiertarki, przebijaka lub nabijaka. 

Niektóre mikrozraszacze jak np. mikrozraszacz Modular, Fogger łączą się z wężykiem za pomocą złączki typu butterfly zamiast bagnetu F, natomiast część dostępnych modeli mikrozraszaczy jak np. Flipper nie wymagają użycia dodatkowych złączy do połączenia z wężykiem. 

Studzienki zaworowe stosuje się w celu zabezpieczenia umieszczanych w nich zaworów elektromagnetycznych lub kulowych (w zależności od rodzaju sterowania) przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Montujemy je w dostępnych miejscach, umożliwiających prowadzenie prac związanych z montażem i konserwacją systemu np. wymianą zaworów, czyszczeniem filtra etc. Sposób montażu elementów w skrzynce powinien pozwalać na ich łatwy demontaż - zaleca się użycia złączek ze śrubunkami, czyli tzw. "złączek kolektorowych".  W celu ochrony przed zamuleniem studzienki w trakcie opadów deszczu wykonujemy podsypkę żwirową o grubości ok. 15 cm.

W pewnych sytuacjach możemy uniknąć stosowania studzienek rozdzielczych, np. w przypadku, kiedy istnieje możliwość montażu zaworów w piwnicy, garażu lub budynku gospodarczym (często w pomieszczeniu, gdzie znajduje się hydrofor).

W skrzynce zaworowej można umieścić:

• filtr
• regulator ciśnienia
• zawory lub elektrozawory umieszczone na złączach kolektorowych
• wyjście na sprężarkę powietrza do odwodnienia systemu przed zimą​

Studzienki z zaworem 3/4" - studzienki montowane w celu ręcznego poboru wody w dowolnym punkcie w ogrodzie. Studzienki posiadają gwint dolny 3/4" GW i są wyposażone w zawór 3/4" GZ. Rurociąg prowadzący do studzienki ręcznego poboru wody powinien być dołączony na rurze głównej, aby zagwarantować ciśnienie niezbędne do jej użytkowania. Montaż zalecamy na kolanie gwintowanym PE x 3/4" GZ

Montaż. Studzienki i skrzynki należy umieścić w taki sposób, aby ich górna pokrywa znajdowała się na równi z gruntem. Zaleca się uprzedni montaż elementów znajdujących się w jej wnętrzu i wycięcie stosownych otworów na rurociągi w ściankach na pomocą otwornicy lub innego dostępnego narzędzia. Dno skrzynki wykonane w rozesłanej podsypki z kruszyna zaleca się wypoziomować. Po zasypaniu skrzynki grunt utwardzić ubijając ręcznie bądź ubijakiem.

W skład układu sterowania, jak już wcześniej wspomniano, wchodzą:

• sterownik wraz z transformatorem
• zawory elektromagnetyczne
• czujnik nawadniania
• okablowanie

Umiejscowienie sterownika. Sterownik należy instalować w miejscu niedostępnym dla osób niepowołanych. Użytkownik musi mieć łatwy dostęp do sterownika, zatem zaleca się, aby sterownik wisiał na wygodnej do obsługi wysokości (min. 1,5 m - nie dotyczy sterowników wodoszczelnych umieszczanych w skrzynce zaworowej). Jeżeli sterownik nie posiada wbudowanego transformatora napięcia, lecz stanowi on osobny element zaleca się umieszczanie obu tych elementów w hermetycznej skrzynce osłonowej. Kategorycznie nie zaleca się umieszczania sterowników zewnętrznych IP44 230VAC w studni lub bezpośrednio nad nią. Sterownik powinien wisieć w miejscu dostosowanym do jego klasy szczelności - wewnętrzny 230VAC w pomieszczeniu, zewnętrzny 230VAC na elewacji zewnętrznej, wodoszczelny 9VDC w miejscu dowolnym.

Miejsce zainstalowania czujnika należy wybrać tak, aby znajdował się on na terenie nieosłoniętym, wystawionym na działanie deszczu czy innych czynników zewnętrznych. Nie może on oczywiście znajdować się w zasięgu oddziaływania zraszaczy, pod rynną, pod drzewem etc. Zaleca się umiejscowienie czujnika w jak najbliższej odległości od sterownika. 

Okablowanie. Sterownik łączymy z cewkami zaworów elektromagnetycznych za pomocą kabli ziemnych.

Stosujemy tu kable wielożyłowe, z których jedna wspólna żyła służy do połączenia wszystkich zaworów ze złączem sterownika oznaczonym literą „C” (COMMON, tzn. wspólny lub masa).

Pozostałe żyły elektrozaworów służą do połączenia poszczególnych zaworów ze złączami sterownika oznaczonymi kolejnymi numerami 1, 2, 3 itd., które oznaczają poszczególne sekcje nawodnieniowe. Jeżeli, więc dany zawór elektromagnetyczny połączymy ze złączem sterownika oznaczonym numerem np. 1, będzie to oznaczało, że sekcja wyposażona w ten zawór jest pierwszą sekcją nawodnieniową.

Sterownik łączy się kablem ziemnym także z przewodowym czujnikiem nawadniania, wykorzystując min. 2 żyły.

Do łączenia kabli elektrycznych należy używać hermetycznych konektorów połączeniowych. Kable należy układać w wykopach razem z rurami w celu minimalizacji robót ziemnych. Jeśli zawory umieszczone są w pomieszczeniu, kable należy prowadzić w listwach osłonowych.